Në lagjen teme kishim një dyqan vojguri, ku mbanim radhën krejt ditën për 5 litra. Dikush në familje duhej me e kalu të dielën i ulun në bidon, se ndryshe nuk kishim me cka me ba me hangër gjatë javës.


Unë e merrja përsipër atë detyrë sepse, si shpërblim, mama e baba që ma dinin pasionin, ma falnin nga një dhjetëlekësh me ble ndonjë libër me poeziqë aso kohe kushtonte nja 30 lekë dhe që Xhilda e dashtun e librarisë ma ruente vec dhe do kumbulla të ngrime frigoriferit. Kështu unë fëmija, në radhën e mërzitshme të vojgurit, i jepja formë talentit tem me ato vargje të aprovueme prej partisë në fillim të viteve 80. Ende sot, kur i lexoj, mi shpon hundët era e vojgurit, më dhemb trupi prej radhës së parehatshme e më mpihen dhambët. Por kaq patëm, kaq lexuem, popull i vogël e i pafat. Vojguri ishte gjithmonë i përziem me ujë dhe ma shumë se flakë bante tym. Por aso kohe, ose haje bukë ose haje burg. U ba cka u ba, kot me i kujtu ato kohna, nuk po më ndalon kush me shkru sot, apo jo


Edhe kjo histori fëminie do të mbaronte këtu, sikur dhjetë vjet ma vonë, kur dyqani i vojgurit ishte braktisë e unë isha në kërkim të një libri të Ungarettit, të mos zbuloja se ndërkohë që unë e ushqeja poezinë teme të ardhshme me kumbulla të ngrime frigoriferit, në dritaren e pallatit pesë metra larg dyqanit të vojgurit, shkruente me buzë të ngrime në gaz ZEF ZORBA. eetimes marre nga profili i Entela Tabaku

Post Views: 477