eetimes
Kam tre vjet që jam vetëm.
Në vitin e parë, nëna ime duhej të merrte një punë si kujdestare e për të fituar para të mjaftueshme për të paguar qiranë dhe faturat e tjera pasi xhaxhai im u martua dhe u shpërngul. Ajo duhet të jetonte në shtëpinë ku ishte punësuar. Në këtë moment, isha në ekstazë. Më në fund mund ta kisha të gjithë shtëpinë për vete. I kisha imagjinuar orët e panumërta në PS4, askush nuk më thoshte të flija apo të shkoja të bëja detyrat e shtëpisë. Ndihesha i lirë. Por pa pritur, kjo liri erdhi në kurriz të fëmijërisë sime.
Për të kompensuar që nuk ishte kurrë në shtëpi, nëna ime më telefononte tre herë në ditë. Thirrja e parë do të bëhej gjithmonë në orën 6:00 të mëngjesit, si orë me zile. Kjo ishte thirrja për të më zgjuar që të mos humbisja autobusin dhe të vonohesha në shkollë. Pastaj ishte thirrja e orës 16:00, kur ne flisnim për gjithçka që kishte ndodhur në shkollë atë ditë. Në fund, ishte thirrja e orës 19:00 e cila gjithmonë dukej se zgjati më shumë se një orë. Kjo ishte thirrja që më bëri më të ndjeja shumë mungesën e nënës sime. Ne e emërtuam këtë thirrje thirrjen “me shumë qëllime”.
Ndonjëherë ne thjesht flisnim se si po kalonim të dy. Herë të tjera ajo më mësonte gjëra që duhej të dija, si për të larë rroba, si të bëja pazar ushqimesh ose si të gatuaj. Por një gjë që ajo gjithmonë dukej se sillte në vëmendje, ishte se si donte që gjërat të ishin ndryshe dhe sa shumë i dhembte dëshira për të qenë në shtëpi me djalin e saj.
Ajo telefonata e fundit rëndoi gjithmonë në zemrën time. Kur ndodhesha rreth miqve dhe familjeve të tyre, shpesh ulja kokën dhe buzëqeshja, sepse ndërveprimet e tyre më kujtonin shumë kohën kur nëna ime ishte me mua çdo ditë. Më bëri që ajo të më mungonte pa masë, deri në atë pikë sa fillova të përçmoj çdo aspekt të kësaj “pavarësie”. Për mua, ishte vetmia, izolimi dhe netët e shtrira në shtrat duke uruar të kisha një të dashur në shtëpi me të cilin mund të flisja ose të përqafoja. U detyrova të bëhesha burrë në vend që të jetoja ditët e mia si fëmijë. Megjithatë, ajo që më lëndoi më shumë ishte të dija se nëna ime e urrente situatën tonë edhe më shumë se unë.
Ajo e urrente të dinte se fëmija i saj i vetëm po rritej pa të dhe kjo e lëndoi më shumë sesa mund ta shpjegonin fjalët. Ajo do të thoshte gjithmonë se si isha krenaria dhe gëzimi i saj, por gjithmonë e kam menduar veten si shpresa e saj, shpresa e saj për një jetë më të mirë, prandaj kam punuar kaq shumë në shkollë. Nëna ime ka kushtuar dhe sakrifikuar vite të jetës së saj për t’u siguruar që djali i saj të mund të jetojë një jetë të mirë, dhe gjithçka që ajo ka kërkuar ndonjëherë nga unë në këmbim ishte të shkoja mirë në shkollë. Ka pasur shumë raste kur jam ndjerë i dekurajuar dhe i pamotivuar, por mendimi për të zhgënjyer gruan që sakrifikoi për mua ishte shumë më i fortë se çdo lodhje që mund të kisha ndjerë.
Për tre vjet të gjatë, unë kam hyrë në shtëpinë time pas shkollës duke mos pritur asgjë përveç heshtjes dhe errësirës. U shtriva në shtrat natën me dëshirë të madhe të dëgjoja ndonjë zë që do të sinjalizonte se kishte jetë në shtëpi pranë meje. Më pas zgjohem të nesërmen në mëngjes, bëhem gati për shkollë dhe e filloj ciklin nga e para. Unë pothuajse jam mësuar të jem vetëm. Por nuk do të lejoj që historia ime të përfundojë këtu. Arsyeja pse kam punuar kaq shumë është që gjërat të jenë ndryshe për mua dhe nënën time. Ajo gjithmonë thotë se gjithçka që po bën tani është për mua dhe se kur të plaket do të jetë radha ime. Përveçse kur të vijë radha ime, ajo nuk do të jetë kurrë vetëm.
